Isjanboel

Vrijdag 3, zaterdag 4 en zondag 5 mei 2013

Vanaf Constanta naar Turkije een prachtige toch lang de Zwarte Zee met als sluitstuk een prachtige rit over kleine en slecht onderhouden weggetjes door de bergen en wouden die de natuurlijke grens tussen Bulgarije en Turkije vormen. De grensprocedure in Turkije is aanmerkelijk vriendelijker dan in alle voorgaande landen en als we de grens gepasseerd zijn, blijkt daar een prachtige snelweg te liggen die naar Istanboel voert. Bij de grens echter worden we opgewacht door de Mini Club Turkije, die ons met een zestal Mini’s naar Istanboel begeleiden. Dat is feest! Er wordt gescheurd bij het leven met snelheden tussen 140 en 180 km en de Turkse Mini’s gedragen zich als de herdershond bij de kudde schapen. Ze zwermen om ons heen met snelle bewegingen en zorgen er voor dat wij feilloos de stad Istanboel worden binnengeleid, een afstand van 300 km vanaf de grens. Istanboel is een stad met 13 mln inwoners en het verkeer is er ongelooflijk druk. De navigatie laat het buiten de grote wegen afweten, dus zijn we blij met de Turkse hulp. De tocht voert over de brug over de Bosporus naar het Aziatisch deel, maar de “oude” stad ligt in het westelijke (Europese) deel van de Turkije. Ons verblijf is in het Hilton Double Tree Hotel. Topklasse.

De volgende morgen willen we met de pont naar het Europese deel van de stad omdat daar alle historische bezienswaardigheden zijn, zoals de Aya Sofia. De pont ligt tegenover het hotel en voert direct naar de oude stad. Het weer is prachtig op het moment dat we vanuit onze kamer naar de Bosporus kijken. Dus snel ontbijten, een koffie en naar de overkant. We halen nog net de pont, maar dan is het al kouder en mistig geworden. Enkele minuten later zitten we in dichte mist en het schip blijft aanvankelijk met draaiende motor op zijn plaats liggen om vervolgens naar de kant te gaan bij de aanlegplaats van een opslagveem. Het zicht is minder dan 50 meter geworden. We horen de misthoorns en de scheepsmotoren, maar we zien helemaal niets en, wat erger is, de kapitein ook niet. We blijven twee uur lang liggen aan de kade en dan stuurt de kapitein ons van boord. We moeten terug met de taxi, maar dat valt niet mee als nog 400 andere passagiers hetzelfde proberen. Na een gekke rit met een volslagen doorgedraaide taxichauffeur keren we terug in het hotel. Mission not accomplished. Later zien we op het nieuws en horen we van het hotelpersoneel dat er op de Bosporus een aanvaring in de zeer dichte mist is geweest. Het moet een janboel zijn geweest. Om Istanboel te zien zullen we dus nog een keer terug moeten komen.
‘s-Avond hebben we een ontvangst bij Mini Istanboel met een BBQ en drankjes. We dragen zo een beetje bij aan wat tegenwoordig de “Mini Experience” heet en dat is wat Mini Istanboel graag aan zijn klanten wil uitdragen.

Zondagmorgen weer de weg op. Naar Thessaloniki in Griekenland. Voor velen onder ons vooral bekend vanwege de brieven van Paulus in Thessalonicenzen die de prille christelijke gemeente waarschuwt dat de wederkomst van Christus nabij is, maar als de gemeente jaren later twijfel krijgt hen opnieuw gerust moet stellen. Wie nu Thessaloniki bezoekt, kan zich niet aan de indruk onttrekken dat brieven van Paulus geen grote rol meer spelen in de zorgen van de bewoners van deze stad, maar dat het eerder om trivialer zaken gaat want het een stad in verval.

Ik loop echter vooruit op een andere indruk die ik van Griekenland heb gekregen en die is dat het lijkt alsof je over het schoolbord tijdens de wiskundelessen rijdt. Een typisch plaatsje heet hier bijvoorbeeld niet Serres, maar ∑έρρές en dat ziet er uit als een wiskundige somformule die dan eigenlijk geschreven zou moeten worden als ∑έ2ρ2ς hoewel het dan een productformule zou moeten zijn en daardoor de eerder vorm zou moeten hebben π έ2ρ2ς, hetgeen overigens eenvoudiger te schrijven valt als έ2ρ2ς maar waarom heet dat dorpje dan ook niet gewoon zo? In ieder geval is het mij nu wel duidelijk geworden dat als je in dorpjes met zulke namen heet je onvermijdelijk tot de stelling van Pythagoras moet komen of de wiskunde van Euclides!
Niettemin een schitterend land. Een lange weg gevolgd langs de Aegeïsche Zee met prachtige uitzichten. Was er nooit geweest en ben blij dat Paulus tot nog toe ongelijk heeft gekregen en het er allemaal nog is, inclusief het wat vervallen Thessaloniki. Het is er erg stil, niet wat je verwacht van een kustplaats waar het 32 graden is en zonovergoten. Maarten en ik nuttigen een late lunch met een heerlijke Griekse witte wijn die ons al pratend en filosoferend tot de gedachte brengt dat het wel eens zo zou kunnen zijn dat:
a2 + b2 = ς2 (de 2-en moeten net als hierboven natuurlijk kwadraten zijn)
Die gedachte gaan we bij de volgende lunch met een glas nog eens nader uitwerken.