Bacau, Roemenie

29 april 2013.
Start om 06:00. In hoog tempo Budapest uit. Ruim achthonderd kilometer voor de boeg. Helaas nauwelijks gelegenheid gehad iets van Budapest te zien. Dat is jammer, want ik zou nu niet in staat zijn in een conversatie mijn impressies van de stad te geven. Foto’s maken is er ook nauwelijks bij want in tegenstelling tot onze eerdere rit door Rusland rijden we nu in een dichte Mini en niet in een cabrio van waaruit het veel makkelijker foto’s maken is.
Na aankomst gisteravond zijn we vrij snel naar het restaurant vertrokken voor het avondeten dat bestond uit vlees van onbestemde herkomst in een sausje van weliswaar bekende herkomst maar waarvan je de ingrediënten niet snel in voedsel zou verwachten maar eerder op de werkbank van je autodealer: de smaak van poetslappen gemarineerd in smeerolie, althans dat was de associatie die ik bij het nuttigen kreeg. De Franse allure die in de Hausmanniaanse boulevards van Budapest is terug te vinden, komt in elk geval niet terug in het eten.

Inmiddels stuiven we onder begeleiding van de muziek van Bartok door het Hongaarse landschap richting Roemeense grens. De temperatuur zal die dag geleidelijk oplopen tot 27 graden. Tot nog toe hebben we weinig bergen gezien, ook niet in Oostenrijk. Het landschap is vlak tot glooiend, erg groen, met afwisselend bos en velden, een beetje zoals het landschap tussen Metz en Nancy in Frankrijk. Het voorjaar is hier aanzienlijk verder gevorderd dan bij ons. We passeren dorpjes met die namen als Hajdủsảmson, Tōrōkszentmiklōs, Kiskunfélegyháza, Nyiregyhảza etc. Het kost meer tijd om uit die namen uit te spreken dan om er doorheen te rijden.
Als we de grens gepasseerd zijn tussen Hongarije en Roemenië gaat de klok een uur vooruit en doemt een ander straatbeeld op. Tweebaanswegen, gaten in de wegen, rommel op en langs de weg, oude auto’s en het rijgedrag wordt grimmiger.

Vandaag de definitieve overgang naar de rauwe werkelijkheid van Oost-Europa. Roemenië binnen rijden is een cultuurschok voor de oplettende Nederlandse automobilist. Roemenen halen links of rechts, of links én rechts in met hoge snelheden. Op tweebaanswegen wordt gereden of het driebaanswegen zijn, dus gewoon er tussen door en langs de wegen staan honderden kruizen voor de gevallenen. Sterke drank is ook hier een probaat middel om de overmoed te voeden.
Roemenië is een mooi land met glooiende landschappen die nog niet zijn verknoeid door grote autobahnen. Alle verkeer speelt zich af op provinciale wegen, maar dat is dan ook écht alle verkeer: van vrachtverkeer tot fietsers, voetgangers en veel ezelskarren. Er wordt veel gelopen, openbaar vervoer zie je nauwelijks en het beweegt zich allemaal langs die provinciale wegen. De huizen staan dicht op de weg en verkeren vaak in een staat van ernstig verval terwijl verderop er allemaal gloednieuwe huizen worden gebouwd die in het Gooi niet zouden misstaan. In de steden lijken de verschillen het grootst. Stokoude Dacia’s, maar ook veel nieuwe Duitse en Franse auto’s en er wordt overal flink gebouwd waaronder opvallend veel nieuwe kerken, waardoor ik vermoed dat daarmee wordt goed gemaakt wat tijdens het bewind van Ceauscescu verboden was. Veel steden worden gedomineerd door vreselijke flats in de meest klassieke Sovjetstijl: hoge, slecht gebouwde betonblokken die in erbarmelijke staat van onderhoud verkeren. De stoet Mini’s valt erg op: we worden soms toegezwaaid en enthousiast begroet, maar op de weg gelden dezelfde wetten als voor ieder ander: beschouw je mede-weggebruiker als je vijand en probeer te voorkomen dat die vóór je komt. Van die ambitie zien we langs de weg de vele gevolgen in de vorm van kruizen met verlepte bosjes bloemen.
In de middag komen we in een gebied dat minder glooiend is en daardoor minder lijkt op het Noordfranse landschap bij Metz en Nancy. Na kilometers kleine binnenwegen komen we in de bergen en daar heerst echt alleen de armoede. Kleine dorpjes met schaapherders langs de weg, vee dat door de boer gewoon losgelaten is en op de weg loopt. Kinderen die langs de weg spelen of lopen, honden en katten die plotseling de weg overschieten, stokoude kromme vrouwtjes die bij ons allang in een verpleeghuis zouden zitten, strompelen steunend op een wandelstokje voorbij, fietsers rijden bij voorkeur aan de kant van de weg waar zij moeten zijn en dat is veelal tegen de rijrichting in, kortom, het is een zooitje.
Plotseling gaat de weg sterk omhoog naar twaalf tot dertienhonderd meter en komen we in een van de mooiste gebieden die ik ooit gezien heb: Het lijkt op de Gorges, maar veel steiler. De route biedt, zover het oog reikt, uitzicht op prachtige, dicht begroeide bossen in schitterend voorjaarsgroen, met onwaarschijnlijk mooie vergezichten, om dan na een zeer steile daling uit te monden in de diepe smalle kloof van Bicaz waar kleine stroompjes water zich razendsnel ontwikkelen tot snelstromende riviertjes tussen honderden meters steile hoge rots.

Rond 21:30 uur in Bacau, Roemenië. Dinsdag vertrek naar Odessa in de Oekraïne via Moldavië. De grensprocedure zal het grootste deel van de dag vergen want dat gaat nog volgens klassieke en beproefde Sovjet-socialistische maatstaven. Wij zijn er klaar voor. We zullen het op z’n Nederlands aanpakken en ons dinsdag 30 april allemaal in het oranje bij de Moldavische en Oekraïnsche grens melden. Onze opdracht luidt om tenminste één douanebeambte volledig in het oranje uit te dossen en op de foto te krijgen.